Het voorprogramma werd verzorgd door de Amerikaanse Corrina Repp. Niet slecht maar ook niet echt overtuigend. Spaarzame gitaarpartijen en een stem met veel echo. Sfeervol en donker. 

Damien Jurado (Seattle, Washington) maakte al een 15-tal albums sinds 1997. Daarvan zijn The Horizon Just Laughed (2018) en What's New, Tomboy? (2020) voortreffelijk.In The Shape Of A Storm (2019) is zijn eerste geheel akoestisch opgenomen album. Referenties zijn in meer of mindere mate Nick Drake, John Martyn, Bill Callahan  en Nick Cave. In zijn kenmerkende op folkballads gebaseerde stijl brengt hij miniatuurtjes van songs, soms frêle, soms wrang, echter altijd met de nodige omzichtigheid vertolkt.

Enkel begeleid door de superbe Californische gitarist Josh Gordon, speelde Damien Jurado (akoestische gitaar en zang) zaterdag een fabuleus mooi concert in Genk. Het laatste van een lange tour in Europa. Een ingetogen set met vrijwel allemaal trage, intimistische songs, bezield en toch zacht gezongen en gespeeld, in een zaal vol muisstille toehoorders, die wellicht de adem benomen werd door zoveel schoonheid. 

Op zijn allerbest wist Jurado bijna het genie van John Martyn te evenaren, zeker als hij iets meer de folk/impro/jazzy tour opging, zoals in het geweldige Allocate, je werd gewoon even weggevoerd naar een mooiere wereld. Ook bijzonder waren de opener And Loraine, sfeervol en ingetogen, Cloudy Shoes (“trying to fix my mind” ; over stemmen in je hoofd), Rachel & Cali, eveneens zeer John Martyn schatplichtig en Percy Faith over zijn hometown Seattle. 

Midden in de set moest Jurado langdurig zijn gitaar stemmen, die hij dan maar vervloekte en bijna wilde verbranden. Het zorgde voor een luchtig moment in een set vol concentratie en toewijding. Toepasselijk vertelde hij ons dat hij die dag naar een vier uur durende concertfilm van Grateful Dead had zitten kijken, waarin er zoveel getalmd en gestemd werd dat er maar 2 uur muziek overbleef.  

Everyone a Star was intimistisch stil (“free is all we are, free is all we are”) en Working Titles bevatte de filosofische zinsnede “questions lead to more questions” (iets wat later nog eens in een anders songtekst terugkwam. The Last Great Washington State was een eerbetoon aan zijn geboorteplaats (“sleeping in motion, I love you Washington state”). In het poëtische Metallic Cloud floot hij zowaar een deuntje ; verder klonk het etherisch met een aangename “Crosby Stills Nash & Young mood”. Silver Donna (“love's never ending, it is a circle, never broken”) ging naadloos over in de klassieker Morning Dew (van Bonnie Dobson) met lange gemompelde passages. Afsluiter Kola ("I will remember you") zorgde voor een passend orgelpunt.

 Damien Jurado is een bijzonder en eigenzinnig artiest. Wat een concert, wat een pracht!

Marc Vos

Foto's © Yvo Zels